De drie belangrijkste tekortkomingen in Karl Lauterbach's ziekenhuis hervorming
Karl Lauterbach, de Duitse minister van Volksgezondheid, streeft naar een ingrijpende hervorming van het ziekenhuissysteem. Zijn hervorming is bedoeld om de focus van ziekenhuisbehandelingen te verleggen van economische overwegingen naar medische behoeften, met de hoop een meer patiëntgericht zorgsysteem te creëren.
Het idee is om de financiering te herstructureren en gestandaardiseerde kwaliteitsnormen in te voeren. Ondanks deze doelen hebben deskundigen echter zorgen geuit over belangrijke tekortkomingen in het voorgestelde plan.
Financieringszorgen
De financiering van Lauterbach’s hervorming is bekritiseerd door verschillende belanghebbenden, waaronder zorgverzekeraars en maatschappelijke organisaties. Een van de belangrijkste discussiepunten is de oprichting van een transformatiefonds van €50 miljard, gelijk verdeeld tussen het wettelijke zorgverzekeringssysteem (SHI) en de deelstaten.
Deze verschuiving betekent een breuk met het huidige "dubbele financieringssysteem", waarbij de deelstaten verantwoordelijk zijn voor de financiering van ziekenhuisinfrastructuur, terwijl SHI de operationele kosten, zoals salarissen, dekt.
Kritiek luidt dat dit een oneerlijke last zal leggen op SHI-leden, vooral omdat houders van particuliere verzekeringen niet zullen bijdragen. Het voorstel zou de premies voor zorgverzekeringen voor het publiek kunnen verhogen, met een verwachte extra kostenpost van €30 per jaar voor werknemers met een maandelijks inkomen van €3.500.
Dit roept aanzienlijke zorgen op over de eerlijkheid van de hervorming en of het zal leiden tot hogere kosten voor de algemene bevolking.
Tekortkomingen in het betalingssysteem
Een centraal onderdeel van de hervorming is het veranderen van hoe ziekenhuizen betaald worden. Het huidige systeem moedigt ziekenhuizen aan om zoveel mogelijk procedures uit te voeren vanwege het gebruik van casusgebaseerde betalingen.
Het plan van Lauterbach probeert dit tegen te gaan door een systeem in te voeren waarbij 60% van de ziekenhuisfinanciering wordt gekoppeld aan het in stand houden van de behandelingscapaciteit, terwijl slechts 40% afhankelijk is van het aantal uitgevoerde procedures.
Veel deskundigen zijn echter van mening dat deze aanpassing het kernprobleem niet aanpakt. Er zijn zorgen dat vooral kleinere ziekenhuizen in landelijke gebieden, die minder patiënten hebben, kwetsbaar kunnen zijn.
Deze instellingen, die ondanks alles een essentiële rol spelen in de lokale zorgverlening, zouden financieel in de problemen kunnen komen onder het nieuwe systeem, wat uiteindelijk tot sluitingen zou kunnen leiden. De Duitse ziekenhuiskoepel (DKG) heeft bezorgdheid geuit dat de hervorming niet aansluit bij de werkelijke medische behoeften van verschillende regio's.
Langetermijn duurzaamheid en risico’s op insolventie
Een van de meest urgente zorgen is dat de voorgestelde hervormingen pas in 2029 volledig zullen worden geïmplementeerd. Tot die tijd zouden veel ziekenhuizen ernstige financiële problemen kunnen ondervinden.
Stijgende operationele kosten, in combinatie met een dalend aantal patiënten - een trend die verergerde tijdens de COVID-19 pandemie - hebben al een kwetsbare situatie gecreëerd voor veel instellingen. Zonder tussentijdse financiële steun vrezen critici dat tal van ziekenhuizen gedwongen zullen worden faillissement aan te vragen voordat de hervorming van kracht wordt.
Gemeenten hebben in 2024 alleen al €3 miljard moeten injecteren om hun ziekenhuizen overeind te houden, wat de urgentie van de kwestie benadrukt. Vakbonden en andere belanghebbenden roepen op tot een financiële brug om grootschalige ziekenhuis sluitingen te voorkomen en de negatieve gevolgen voor patiënten en ziekenhuispersoneel te vermijden.
Persoonlijk perspectief
Vanuit mijn perspectief lijkt de ziekenhuis hervorming van Karl Lauterbach, hoewel goedbedoeld, voorbij te gaan aan enkele van de directe, praktische behoeften van het zorgsysteem. De financiële druk die kan worden gelegd op kleinere ziekenhuizen en patiënten, vooral in landelijke gebieden, is zorgwekkend.
De langetermijn aard van de hervorming roept ook vragen op over de haalbaarheid ervan, vooral gezien de financiële gezondheid van veel ziekenhuizen vandaag.
Hoewel hervorming ongetwijfeld noodzakelijk is, geloof ik dat een meer evenwichtige benadering essentieel is – een die zowel de overleving van ziekenhuizen op korte termijn als de langetermijn doelen van kwaliteitsverbetering van de zorg aanpakt. Het balanceren van deze concurrerende eisen zal de sleutel zijn tot het bereiken van een echt effectief en duurzaam zorgsysteem.
